خسته ازین تلاش برای بودن هام، نه بودن خودم،بلکه بودنی که سال ها ،هه، قرن ها و هزاره ها پیش اگه آفریده هم شد دفنش کردی،چرا؟
خودت بهتر از همه می دونی..چرا!
اون روزی که همه ی عالمِ احساس جز خودخواهی محض روی دیگه ای رو بهم نشون نداد،وقتی احساس کردم همه ی حرف ها همه ی غزل ها همه منظومه های عاشقانه!عاشقانه؟جز زیاده خواهی چیزی نداشت...
گاهی فکر می کنم،
زیادی مهربونی که برای اینکه باز هم به سمتت بیاییم یک نقاب دیگه روی صورتت می گذاری...اسم خودت رو می گذاری لیلی، شاید دامنم پایت می کنی، اون وقت اونی که ادعا می کنه عاشقت شده رو،اونی که نمی دونه عشق چیه و تویی که عاشقش شدی روبه هر شکلی و هر نقابی..