دیشب...

بعد از پیروزی ایران با بچه ها زدیم بیرون... اینکه هنوز زنده ام خیلی عجیبه چون کارهایی که دوستم با ماشین کرد تقریبا احمق بازی کامل بود... اما توی همین بی احتاطی ها گاهی میشه یک چیزایی پیدا کرد که هیچ جای دیگری نشه پیدا کرد...
هر جایی می رسیدی یک سری جمع شده بودند و بزن و برقص عشقی که دیشب توی دل مردم بود کمتر از عشق به حسین(ع) نبود... چه فرقی می کنه یک وقتی با گریه و یک وقت با خنده... هدف این نیست هدف تجلی عشق توی دنیاست نه چیز دیگه ای...