و در روز هفتم...

یک هفته فکر کردن که الان روز سومشه...!
دارم وسایلم رو جمع می کنم چون ۲ هفته بیشتر تا رفتنم از این خونه نمونده... نمی گذارم تو اینجا بمونی و تبدیل به خاطره بشی... غمی گلوم رو می فشارد ... هر گوشه از این خونه هر گوشه از این شهرک منو یاد یکی از خاطراتم با تو می اندازه ! یاد بچگی هام می افتم اون روز های سپید و ساده... یک گوشه ای قایم می شدیم و دنیا رو تنها می گذاشتیم  زمان رو تنها می گذاشتیم تا بروند به هر جایی که می خواهند و من و تو با هم بودیم...یاد نوجوانیم می افتم... دنیام تاریک شد من رفتم دنبال کار خودم و تو هم دنبال کار خودت... تنها شدم... با خیلی ها آشنا شدم خیلی هارو دیدم اما فهمیدم فقط تو ارزشش رو داری... مثل اینکه تو هم همین مسیر رو می رفتی... مثل اینکه تو هم به همین چیز ها فکر کرده ای ... و حالا...


تنهایی دارم قدم می زنم... چشمامو می بندم و ۸ سال از جلوی چشمام می گذره ... قیامت من همین جاست!