می دونی تنهایی هم عالمی داره...

هوای تاریک و غم گرفته و ساکت ... کم کم صدای سرمای شب ها آدم رو یاد پاییزی که داره بی سر و صدا خودشو به سمت ما می کشه می اندازه... زمان از هر وقت دیگه ای آروم تر میگذره و منتظر منه که این مدت که ازش عقب افتاده ام رو جبران کنم... توی تنهایی خودم غرق شده ام و حتی صدای حرکت ماشین ها هم منو از خودم بیرون نمی کشه حتی حضور دختر پسری که توی تاریکی مطلق شب با ترس و لرز همدیگر رو در آغوش کشیده اند منو به سمت خودش نمی کشه...
آهنگی با خود زمزمه می کنم و با یاد صدای خنده ی تو و بوی عطری که همیشه یاد آور تو بوده راهم رو ادامه می دم... خسته ی روزگار خود به پایانی خوشتر از اینها فکر می کنم... می شود آنقدر فکر کرد تا فکر ها واقعی شوند ...
خودم رو جلوی در خانه پس از ساعت ها پیاده روی پیدا می کنم... لباس های غمم رو از تن در می آورم و وقتی می بینم لباس دیگری ندارم باز همان رخت رو به تن می کنم و به چراغ هایی که تا چشم می بیند روشن هستند خیره می مانم...
 ساعتی را چرت می زنم و به امید دیدن طلوع روز نو و امید نو و پایانی دیگر می زنم بیرون و ساعتی رو با امید می گذرانم اما خورشید مثل همه ی این روزگاران بی رمق تر بالا می آید ... می دانم که او هم خسته شده است ... او هم تنهاست و می داند که چند نفر دیگه هم مثل من و مثل خودش تنها هستند...